Zaterdagochtend 21 januari 1961 wordt het snel mistig op het wad achter de Westpolder.
Na 58 jaar is Willem nog steeds niet thuis gekomen.
Zijn broer Tjibbe [87] gaat af en toe naar de Willem van der Ploegweg, ‘even naar Willem’ zegt hij dan. Er is daar leegte. Er is daar de herinnering aan Willem.
[Start op de parkeerplaats Strandweg bij Lauwersoog]
Zoeken naar Willem van der Ploeg
Soms rij ik over de Willem van der Ploegweg bij Munnikezijl. Tweeëneenhalve kilometer slecht wegdek tussen twee straatnaambordjes. Er is daar voornamelijk niks. Waarom heet die weg zo? Wie is Willem van der Ploeg? Wat is het verhaal?
Via allerlei omwegen op internet, ’toevalligheden’ en ontmoetingen kwam ik te weten dat Willem van der Ploeg slikwerker was. Op zaterdagochtend 21 januari 1961 was hij met drie collega’s aan het werk op het wad achter de Westpolder, toen het ineens heel erg mistig werd. De vloed kwam op. Ze moesten terug! De andere mannen wezen: het is díe kant op. Nee, zei Willem, het is díe kant op. Willem is nooit meer thuisgekomen.
Dat verhaal greep me aan. Ik ging op zoek naar mensen die Willem gekend zouden kunnen hebben. Een toenmalige dorpsgenoot van de familie van der Ploeg vertelde dat er nog een broer van Willem in Kollum moest wonen. Met een lijstje van 5 adressen met T. van der Ploeg in Kollum op zak ging ik op zoek naar broer Tjibbe. Gewoon maar aanbellen bij de mensen. Bij het tweede adres was het raak, ik had hem gevonden!
Het werd een heel bijzondere ontmoeting met Tjibbe van der Ploeg, inmiddels 87. Hij vertelt erover alsof het gisteren gebeurde dat zijn broer Willem niet thuis kwam. De emoties zitten hem na 58 jaar nog hoog. Hij vertelt over het gemis en over nog steeds hopen dat Willem gevonden wordt.
Ik was even bang dat hij het vervelend zou vinden om het verhaal weer op te rakelen, maar dat was niet zo. Hij vond het juist mooi, dat er weer aandacht voor was en dat zijn broer niet vergeten is. Hij vertelde hoe mensen van Rijkswaterstaat er voor hebben gezorgd dat er een weg naar zijn broer Willem werd genoemd en hoe zij af en toe moeder Van der Ploeg ophaalden om naar die weg toe te gaan. Tjibbe gaat er nog steeds af en toe heen. ‘Even naar Willem’ zegt hij dan.
Op een maandagochtend besloot ik om ook ‘even naar Willem’ te gaan. Ik maakte foto’s vanuit de auto. Die dag deden mijn ruitensproeiers het niet en de ruit zat vol sneeuwsmurrie. En juist dát gaf een heel mooi beeld: slecht weer, leegte en verdriet.