Het begon met een dooie mus
Het vogeltje plofte tegen het keukenraam. Het keek nog even naar de lucht waar het zojuist uitgevallen was en verliet het leven. Ik maakte een foto opdat deze mus onvergetelijk zou worden.
Ik was ontroerd en betoverd. Ik wilde ineens alleen nog maar vogels fotograferen met mijn oude platencamera. Maar hoe dan? Ik zag mezelf nog niet die enorme camera mee de natuur innemen om vogels te gaan spotten…
Een kleine week later ontmoette ik toevallig (ja echt!) een preparateur die overweldigend veel vogels in huis heeft staan. Ik nam het kleine keepje en de sperwers mee naar huis. Het keepje is ooit tijdens een wandeling in de sneeuw dood gevonden. Liefdevol opgezet staat het te pronken op de schouw. Alsof ie nooit dood was.
Of toch wel? Je ziet direct dat het een opgezette vogel is, terwijl de keep een ’tweede leven’ had gekregen. Op de foto zag ik de vogel tot leven komen. Een foto is maar een kort ogenblik, een mogelijk moment van leven.
De camera uit vervlogen tijden, het voorbije leven van de vogel die toch lijkt te leven. Overeenkomsten die tegenstellingen zijn of lijken. Grote verwarring waardoor ik gefascineerd raakte. Voor deze camera moet zo’n vogel toch vaak wel dertig seconden stil zitten om een veel korter momentje van het leven op beeld te vangen.
Ik ben op avontuur 😉
